Artan pilav

Yahya baba , II. Bâyezîd Hân zamanında , Edirne Bâyezid
Külliyesi'nin aşçılarından biridir.. Arkadaşları hoşaf,
kebap sebze, bakliyat pişirir. Ama onun ihtisası pilavdır.

Mübârek işe giriştimi, ibadet ettiğini sanırsınız.
Pirinçleri salavat getire getire ayıklar, yağını
tekbirlerle eritir. Tuzunu Besmele ile , suyunu Fatihalarla
salar. Zaman zaman gözünü yumar, enbiyayı, evliyayı aracı
yapar, Allah'tan bereket arzular. Onun pilavı herkese
yeter, hatta artar. Ancak o tek pirinç tanesine bile
kıyamaz; artanı Tuna nehrine atar.




Balıklar onun geleceği saati bilir, köprü başında
toplanırlar. Kilerci, bakar pilav artıyor; pirinci aşçıya
az vermeye başlar. Ama Yahya Baba bir kere bile "Bu prinç
yetermi?" demez. Kilerci şaşkındır. Her gün pirinç
miktarını biraz daha kısar ama pilav azalmaz, aksine
çoğalır. Yine herkes doyar, Tuna'nın balıkları bile
nasibini alırlar. Kilerci, bunu izah edecek tek kelime
bilir: "Bu bir keramet!" Çok dener ve emin olunca Pâdişaha
çıkar.

"Bu Yahya Baba boş değil sultanım der, halbuki biz ona
amele muamelesi yapıyoruz." Bâyeziîd-i Velî gönül ehlidir
ve aşçı ile tanışmak ister. Kilerci ile bir plan yaparlar.
O gün Yahya Baba'ya çok az, hatta gülünç denilecek kadar az
pirinç verilir. O her zamanki gibi okur, âlemlerin
Rabbi'nden Halil İbrahim bereketi diler.

Pilavı çok lezzetli olur, üstelik kazanlara sığmaz. Yahya
Baba artanları yine yüklenir, Tuna'nın yolunu tutar. Tam
kepçeyi daldırıp balıklara atarken Padişah ortaya çıkar.
"Ne oluyor bre der. Yoksa devlet malını israfmı edersin?"
Yahya Baba tutulur kalır. Ancak balıklar kafalarını sudan
çıkarıp; "Ayıp olmuyor mu sultanım?" derler. "Koca devletin
artığını bize çok mu görüyorsun?"

Yahya Baba öylesine mahçup olur ki, anlatılamaz. Utancından
secdeye kapanır, Allah'a sığınır. Bâyezîd-i Velî onun
kalkmasını bekler, ama geçmiş ola.... Mübarek çoktan rûhunu
teslim edip kavuşmuştur rahmet-i Rahmana